zaterdag 15 juni 2013

Het peloton bleef stil (2/2)

En dus zou het tafeltje in de kroeg met de klapdeurtjes nog wel even onderbezet blijven. Geen aanspraak, geen pinten. Om er toch wat van te maken begaf ik me in de kop van het peloton en probeerde met mijn opgelapte mountainbike, zonder versnellingen, tussen het titaniumgeweld als blikvanger voor de plaatselijke pers te fungeren. Her en der flitsen camera´s, maar niemand maakte een foto van die güero op zijn kutfiets. ´Dommage pinda fromage´, zou lange Joris hebben gezegd terwijl hij zich naar de bar snelde voor een extra rondje.
            Met de eindstreep in zicht was het nog steeds stil in de koers. Ouders spraken niet met hun vermoeide kinderen en verliefde stelletjes gaven elkaar  stilzwijgend het signaal dat de ketting gesmeerd wordt zodra de zadelpijn verdwenen is. Mijn laatste inspanning om een drinkebroer te vinden deed ik dan ook toen het evenement zijn einde naderde en ik een ranzige, maar verfrissende gatorade (spreek uit: kato-rade) en een pastel (het door  Britse mijnwerkers meegebrachte lekkernij uit de 19e eeuw), in mijn handen gedrukt kreeg. Verlost van iedere vorm van scrupules parkeerde ik de lelijkste fiets van Mexico pontificaal voor een stellage, waarop ongetwijfeld nog een soort van huldiging zou plaatsvinden.
            Ik klom op het geïmproviseerde erepodium en keek uit over de mensenmassa alsof ik naar iemand zocht, terwijl ik in werkelijkheid alleen maar hoopte dat iemand mij zou opmerken of aan zou spreken. Mijn voorbeeld werd gevolgd door een jonge vrouw die haar corpulente lijf op de enige nabijgelegen zitplaats gooide. Aangezien mijn vriendschappen niet gepaard gaan met enige esthetische voorwaarden besloot ik het te proberen: ´Ben je ook gestart in Mexico-Stad?´ Dat was ze inderdaad en ik gaf haar mijn gemeende complimenten voor het volbrengen van de barre tocht. Vlak achter ons voltrok zich inmiddels het officiële gedeelte van de Tour de Pachuca en ik hoopte dat het journaille mij, als enige blonde deelnemer, zou vragen voor een interview: Waar kom je vandaan, wat denk jij van ´Pachuca on Wheels´ en heb je zin in een biertje?
            Helaas kwam de enige humanitaire interactie van de dikke deelneemster die nog steeds naast mij zat: ´Wil je ook een snoepje?´, sprak ze zuchtend. Ik zuchtte ook, dacht aan de kroeg met de klapdeurtjes en nam het zuurtje aan zonder een woord uit te kunnen brengen. Fin

Geen opmerkingen:

Een reactie posten